Κι ο Γιάννης Αναστασίου (Παναθηναϊκός) το βιολί του!

Ο Δημήτρης Κριτής σχολιάζει το πώς ο Γιάννης Αναστασίου γελούσε με τις ερωτήσεις - παρατηρήσεις δημοσιογράφων μετά από τη φιλική ήττα του καλοκαιριού στην Πάτρα και πως πλέον ο τεχνικός του Παναθηναϊκού έγινε "πράσινος", δίνοντας προσοχή στην εξυγίανση του συλλόγου και όχι σε φιοριτούρες.

Έπαιξε σε οκτώ ομάδες, αλλά όχι στον Παναθηναϊκό. Φόρεσε τη φανέλα του ΠΑΣ Πρέβεζα, του Εθνικού, του ΟΦΗ, της Άντερλεχτ, της Ρόντα, του Άγιαξ, της Σπάρτα Ρότερνταμ, της Αλμίρε (Όμνιγουορλντ) και δεν γνωρίζω να μεγάλωσε με την αφίσα του Αντώνη Αντωνιάδη ή ένα πιο πρόσφατο αυτόγραφο του Δημήτρη Σαραβάκου στα τελειώματα της δεκαετίας του '80.

Μπορεί να λένε ότι "Παναθηναϊκός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι", αλλά για τον Γιάννη Αναστασίου μπορεί να γίνει μία εξαίρεση. Αν τουλάχιστον κρίνουμε από την αφοσίωση που καταθέτει καθημερινά στον σύλλογο, θα μπορούσε χωρίς αμφιβολία να είναι φωτεινό παράδειγμα ακόμη και γι' αρκετούς γεννημένους Παναθηναϊκούς.

Στο ερώτημα αν είναι απλώς "υποδειγματική επαγγελματική συμπεριφορά", δεν έχω κανέναν απολύτως ενδοιασμό να απαντήσω πως "όχι, δεν μπορεί να είναι απλά τέτοια". Είναι σίγουρα κάτι παραπάνω. Λίγο η πολύ. "Έχει τόση σημασία κι επιμένεις σ' αυτό;" θα ρωτήσει κάποιος. Έεεεχει, πως δεν έχει.

Δεν είναι προαπαιτούμενο μιας συνεργασίας, ούτε ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία της. Όταν όμως υπάρχει και συνδυάζεται αρμονικά με τον επαγγελματισμό, είναι ένα γενναίο συν (+) στην όλη ιστορία.

Ένα απόγευμα στην Πάτρα

Μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας με τον Παναθηναϊκό, δεν είχα την ευκαιρία να βρεθώ και να συζητήσω με τον Έλληνα τεχνικό. Οι χρόνοι ήταν πολύ πιεστικοί, το βασικό στάδιο της προετοιμασίας θύμιζε περισσότερο σχολική εκδρομή, η καθεμιά απόπειρα μεταγραφής σωστό σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες και το τελευταίο που θα ήθελε -φαντάζομαι- ήταν να συζητά με αβέβαιο το παρόν, για μελλοντικούς στόχους.

Έκανα λάθος και το διαπίστωσα με μικρή καθυστέρηση. Ήταν την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, όταν ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στην Πάτρα για φιλικό παιχνίδι με την Παναχαϊκή. Καλή παρέα είχα (Αντρέας Δρουκόπουλος), θα ήταν και το πρώτο παιχνίδι των Πράνιτς, Ατζαγκούν, καλή εκδρομούλα σε μια ηλιόλουστη μέρα.

Τελικά, "μάπα το καρπούζι". Ήττα με κατεβασμένα τα χέρια και 2-1 σκορ υπέρ των Πατρινών. Αναψοκοκκινισμένος ο Αναστασίου, βλοσυρός ο Σαραβάκος και ο μόνος που χαμογελούσε διάπλατα στα αποδυτήρια του Παμπελοποννησιακού ήταν ο Αλέξης Κούγιας. Καθόταν σε μια γωνιά, συντροφιά μ' ένα μήλο, όταν τον πλησίασα και του ζήτησα να μας αφιερώσει ένα δεκάλεπτο.

Μας άκουγε και γελούσε

Κάναμε ένα γύρο με τις διαθέσιμες καρέκλες στον χώρο των συνεντεύξεων τύπου, με τον Αναστασίου στη μέση. Και αμέσως κατατέθηκαν οι πρώτες ενστάσεις. "Μα, έχεις τους παίκτες για να παίξεις 4-3-3;", "Ούτε τον Φάλκενμπεργκ και τον Καστιγόν δεν μπόρεσες να πάρεις, τι μεταγραφές περιμένουμε;", "πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;", τέτοια πράγματα.

Γελούσε με όση διάθεση του είχε απομείνει με όσα είχε παρακολουθήσει νωρίτερα στο χορτάρι, αλλά απτόητος. "Όσοι είμαστε κι όσοι καταφέρουμε να έρθουν ακόμη, έτσι θα πορευτούμε. Αν το πιστεύουμε, θα βρούμε και τον τρόπο να το καταφέρουμε. Θα είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά το ξέραμε από πριν. Δεν μας υποσχέθηκε κανείς κάτι διαφορετικό, για να πέσουμε από τα σύννεφα. Και δεν ωφελεί να μυξοκλαίμε. Αν αποτύχουμε θα πάμε σπίτια μας. Αν πετύχουμε όμως, θα το θυμόμαστε για πάντα".

Τις θυμάμαι λέξη λέξη τις κουβέντες του. Ένα δύο σημεία στίξης αν μου ξεφεύγουν. Και μου είχε κάνει εντύπωση, ο τρόπος με τον οποίο αποποιούταν τις δικαιολογίες που του προσφέρονταν, μέσα από τα μεταγραφικά ναυάγια και τον σχολικό -ακόμη τότε- μέσο όρο ηλικίας του διαθέσιμου ρόστερ.

Έφτασε ταβάνι

Στην επιστροφή συζητούσαμε με τον Πάνο Βόγλη και τον Νίκο Παγκάκη για όσα είχαμε αποκομίσει από την κουβέντα και κατέληξα στο συμπέρασμα "δεν εγκαταλείπει το 4-3-3, άκλαυτος θα πάει". Τελικά ούτε εμμονικός με το ολλανδικό 4-3-3 ήταν, ούτε υποχρέωσε την ομάδα να προσαρμοστεί σε αυτά που πιστεύαμε ότι είχε στο μυαλό του. Αυτά που είχε στο μυαλό του προσαρμόστηκαν στη διαθεσιμότητα των εκάστοτε ετοιμοπόλεμων παικτών, μένοντας αδιαπραγμάτευτος σε μία μόνη βασική αρχή: "Η καλύτερη άμυνα ξεκινάει από την επίθεση και η καλύτερη επίθεση ξεκινάει από την άμυνα. Εξάλλου, όσο περισσότερο επιτίθεσαι, τόσο λιγότερο υποχρεωμένος είσαι να αμυνθείς".

Εντάξει, κύλισε πολύ νερό στον μύλο του Παναθηναϊκού από τότε. Και ο υποψήφιος προς αποχώρηση τεχνικός κέρδισε τον διαγωνισμό ταλέντου (και με την ψήφο του κοινού στα βραβεία της NOVA) και έφτασε και το ταβάνι των στόχων, ακόμη κι εκείνων που έδειχναν απαγορευμένοι καρποί εκείνο το απόγευμα στην Πάτρα. Κύπελλο και συμμετοχή στα προκριματικά του Champions League για μια ομάδα υποψήφια ακόμη και για υποβιβασμό, σύμφωνα με κάποιους ειδήμονες.

Και βέβαια το μάξιμουμ των αγωνιστικών στόχων, σημαίνει και μάξιμουμ των οικονομικών οφελών. Η πρόκριση από τον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League στα πλέι οφ της διοργάνωσης σημαίνει εξασφάλιση των ομίλων του Europa League και 4-5 εκατομμύρια ευρώ στο ταμείο χωρίς τα περαιτέρω έσοδα του Europa League. Χωρίς αυτή την πρόκριση, συμμετοχή στα πλέι οφ του Europa League και "τι είχαμε, τι χάσαμε"... Με πρόκριση στους ομίλους του Champions League, αλλάζουν τα κόζια...

Το μέλλον και οι απαιτήσεις

Τι θα έκανε λοιπόν ο επαγγελματίας προπονητής σε αυτή τη φάση; Καλά βάλαμε πλάτη ως εδώ, αλλά τώρα αλλάζουν οι απαιτήσεις. Τώρα χρειαζόμαστε και Φάλκεμπεργκ και... και... και μην το πολυσυζητάμε κιόλας. Αντ' αυτού, ο Γιάννης Αναστασίου δεν προανήγγειλε μεταγραφές, ούτε προκατάβαλε τη σύσκεψη της ερχόμενης εβδομάδας, πιέζοντας με τον τρόπο του στο κεφάλαιο-ενίσχυση.

"Θα πρέπει πρώτα να δούμε προσεκτικά τα οικονομικά μας. Η εξυγίανση παραμένει βασικός στόχος, αλλά δική μας υποχρέωση είναι να συμβαδίσει με περαιτέρω αγωνιστική πρόοδο, αφού ταυτόχρονα ανέβηκε και ο πήχης των απαιτήσεων", είπε και η ωμότητα των λόγων του απέκλειε κάθε είδους συμβιβασμό με την ανάγκη προάσπισης ή περιφρούρησης της δικής του επαγγελματικής, προπονητικής εικόνας.

Κι ύστερα μου λέτε ότι δεν αισθάνεται και λίγο (ή πολύ) Παναθηναϊκός! Δεν νομίζω φίλοι μου.

source ©